Read Online Here by Wisława Szymborska - Free Book Online Page B

give you names and addresses.
   So it whispered a few words in my ear.
Of course I'll envy them.
We envy even the weak poems.
But this one should ... it ought to have...
   So it whispered a few words in my ear.
No właśnie, mieć te cechy, które wyliczyłeś.
Więc lepiej zmieńmy temat.
Napijesz się kawy?
    Â 
Na co on westchnął tylko.
    Â 
I zaczął znikać.
    Â 
I zniknął.
    Â 
Exactly, to have the qualities you've listed.
So let's change the subject.
How about a cup of coffee?
    Â 
It just sighed.
    Â 
And started vanishing.
    Â 
And vanished.

KILKUNASTOLETNIA
Ja—kilkunastoletnia?
Gdyby nagle, tu, teraz, stanęła przede mną,
czy miałabym ją witać jak osobę bliską,
chociaż jest dla mnie obca i daleka?
    Â 
Uronić łezkę, pocałować w czółko
z tej wyłącznie przyczyny,
że mamy jednakową datę urodzenia?
    Â 
Tyle niepodobieństwa między nami,
że chyba tylko kości są te same,
sklepienie czaszki, oczodoły.
    Â 
Bo już jej oczy jakby trochę większe,
rzęsy dłuższe, wzrost wyższy
i całe ciało obleczone ściśle
skórą gładką, bez skazy.
    Â 
Łączą nas wprawdzie krewni i znajomi,
ale w jej świecie prawie wszyscy żyją,
a w moim prawie nikt
z tego wspólnego kręgu.
    Â 
Tak mocno się różnimy,
tak całkiem o czym innym myślimy, mówimy.
Ona wie mało—
za to z uporem godnym lepszej sprawy.
Ja wiem o wiele więcej—
za to nie na pewno.

TEENAGER
Me—a teenager?
If she suddenly stood, here, now, before me,
would I need to treat her as near and dear,
although she's strange to me, and distant?
    Â 
Shed a tear, kiss her brow
for the simple reason
that we share a birthdate?
    Â 
So many dissimilarities between us
that only the bones are likely still the same,
the cranial vault, the eye sockets.
    Â 
Since her eyes seem a little larger,
her eyelashes are longer, she's taller,
and the whole body is tightly sheathed
in smooth, unblemished skin.
    Â 
Relatives and friends still link us, it is true,
but in her world nearly all are living,
while in mine almost no one survives
from that shared circle.
    Â 
We differ so profoundly,
talk and think about completely different things.
She knows next to nothing—
but with a doggedness deserving better causes.
I know much more—
but not for sure.
    Â 
Pokazuje mi wiersze,
pisane pismem starannym, wyraźnym,
jakim ja nie piszę już od lat.
    Â 
Czytam te wiersze, czytam.
No może ten jeden,
gdyby go skrócić
i w paru miejscach poprawić.
Reszta niczego dobrego nie wróży.
    Â 
Rozmowa się nie klei.
Na jej biednym zegarku
czas chwiejny jeszcze i tani.
Na moim dużo droższy i dokładny.
    Â 
Na pożegnanie nic, zdawkowy uśmiech
i żadnego wzruszenia.
    Â 
Dopiero kiedy znika
i zostawia w pośpiechu swój szalik.
    Â 
Szalik z prawdziwej wełny,
w kolorowe paski
przez naszą matkę
zrobiony dla niej szydełkiem.
    Â 
Przechowuję go jeszcze.
    Â 
She shows me poems,
written in a clear and careful script
I haven't used for years.
    Â 
I read the poems, read them.
Well, maybe that one
if it were shorter
and touched up in a couple of places.
The rest do not bode well.
    Â 
The conversation stumbles.
On her pathetic watch
time is still cheap and unsteady.
On mine it's far more precious and precise.
    Â 
Nothing in parting, a fixed smile
and no emotion.
    Â 
Only when she vanishes,
leaving her scarf in her haste.
    Â 
A scarf of genuine wool,
in colored stripes
crocheted for her
by our mother.
    Â 
I've still got it.

TRUDNE ŻYCIE Z PAMIĘCIĄ
Jestem złą publicznością dla swojej pamięci.
Chce, żebym bezustannie słuchała jej głosu,
a ja się wiercę, chrząkam,
słucham i nie słucham,
wychodzę, wracam i znowu wychodzę.
    Â 
Chce mi bez